تاریخچه ایمپلنت دندان | از چه زمانی کاشت دندان آغاز شد

محققی جوان و اهل سوئد، به نام اینگوار برنمارک در میانه های دهه ۱۹۵۰ به تیتانیوم و ایمپلنت هیچگونه علاقه ای نداشت. تلاش این محقق بر آن بود تا دانش جهانی آناتومی جریان خون را بالا ببرد که متوجه استفاده از ابزاری چشمی که در تیتانیوم ماشینی احاطه شده است، می شود. این وسیله ای که به پای خرگوش وصل شده، سبب شد تا او از میکروسکوپ نوری اصلاح شده استفاده کرده و به مطالعه و بررسی میکروسیرکولاسیون موجود در بافت استخوانی خرگوش مشغول شود.

هنگامی که لحظه بیرون آوردن قطعه تیتانیومی از استخوان خرگوش رسید، در کمال ناباوری برنمارک دید که نمی تواند تیتانیوم و استخوان را از هم جدا کند. بعضی از دانشجویان برنمارک، در یکی دیگر از پژوهش های او داوطلب شدند تا قطعه تیتانیومی روی بازوی آنها ایمپلنت شود. با گذشت چند ماه هیچ گونه نشانه ای از پس زدن اپتیک های احاطه شده در تیتانیوم دیده نشد، و برنمارک با تغییر مسیر در زمینه کاری خود، به سمت تحقیق درباره توانایی بدن در زمینه تحمل تیتانیوم پرداخت. برنمارک خواستار آن شد که به دلیل تحمل بدن در مقابل تیتانیوم به میزان نامحدود، پی ببرد.

او تحقیقات خود را را در این زمینه به صورت همزمان و از دیدگاه های مختلف شروع کرد. برنمارک متوجه این موضوع شد که به متخصصان فیزیک، شیمی و زیست شناسی، برای درک کامل اسئواینتگریشن (پیوند تیتانیوم به بافت های زنده استخوانی) نیاز دارد. در آن زمان اعلام شد که برای بررسی اثر متقابل بین استخوان و تیتانیوم، همه پزشکان، دندانپزشکان و زیست شناسان باید تحت سرپرستی برنمارک باشند.

آنها برای جایگذاری ایمپلنت، به کمک هم شیوه ای دقیق و منظم را برپا کردند. در این میان مهندسان هم زمان به کیفیت و چگونگی تاثیر ایمپلنت بر درمان و رشد استخوان، پرداختند. یافته های برنمارک در طول تحقیقاتش مبنی بر این که بدن در طولانی مدت تیتانیوم را پذیرفته و حتی می شود به استخوان پیوند زد، با عقل سلیم جور در نمی آمد.

تاریخچه ایمپلنت دندان

در اواسط ۱۹۶۰، از نظر پزشکان و دندانپزشکان جسم خارجی و غیر زیستی نمی تواند با بافت استخوانی پیوند برقرار کند، آنها بر این عقیده بودند که در نهایت بدن به دچار التهاب شده و جسم خارجی را پس خواهد زد. در زمینه ایمپلنت، تلاش ها با شکست مواجه شده بود و همراه با چالش های بسیاری برای بیماران بود. تحقیقات برنمارک در دنیای علم زیر سوال رفت، که این موضوع تا حدی به واسطه شکست سایرین در گذشته بود.

با به اتمام رسیدن بودجه های اعطایی از طرف سازمان تحقیقاتی سوئد، جهت مطالعه و بررسی ایمپلنت های بافتی، درخواست تجدید بودجه برنمارک با شکست مواجه شد. که سرانجام با مقاومت وی، موسسه بهداشت ملی آمریکا، از نظر مالی تحقیقات برنمارک را در زمینه ایمپلنت دندان تامین کرد. برنمارک توانست با همین موضوع صحت ادعا خود و زیست پذیری اسئواینتگریشن را اثبات کند. و در نهایت در اواسط سال ۱۹۷۰ هیات ملی بهداشت و رفاه سوئد شیوه درمانی برنمارک را به رسمیت شناختند.

پروفسور اینگوار برنمارک در زادگاه خود گوتنبرگ سوئد، بعد از گذراندن یک دوره بیماری در تاریخ ۲۰ دسامبر ۲۰۱۴ میلادی چشم از این جان فرو بست. قطعا اگر تلاش های برنمارک نبود، جهان همچنان منتظر ورود ایمپلنت تیتانیومی بود.

در اواسط قرن بیستم تحقیقات و مشاهدات برنمارک مبنی بر اینکه نه تنها بدن انسان تحمل تیتانیوم را دارد، بلکه می تواند آن را به بافت زنده استخوان پیوند دهد، این موضوع انقلابی بود در زمینه دندانپزشکی، بازتوانی ارتوپدی و فک و صورت.

اولین داوطلب ایمپلنت دندان، مردی سوئدی به نام گوستالارسن، در سال ۱۹۶۵ بود. برنمارک با شیوه ای بسیار دقیق، تعدادی ایمپلنت تیتانیومی در لثه های لارسن جاسازی کردند، که وی تا آخر عمر آنها را داشت. به دلیل اینکه این بیمار گرفتار نقص مادرزادی فک بود، چهار ایمپلنتی که برای او در لثه جایگذاری شد، به این معنی که اتصال تعدادی دندان جدید در فک وی بود.

این اولین بار بود که لارسن توانست در حالت عادی غذا خورده و صحبت کند. لارسن در سال ۲۰۰۶ درگذشت، اما ایمپلنت های او به مدت ۴۰ سال به عنوان پایه ای بر روی پروتز های دهانی، بدون هیچ مشکلی، کار کرده بودند.

امروزه بعضی از تیم های تحقیقاتی الهام گرفته از برنمارک تمرکز خود را به درک بهتر بین فرایندهای درمانی و دفاع ایمنی کرده اند. این حقیقت است که بزرگترین میراث برنمارک در حال حاضر، موضوع به کارگیری ایمپلنت های سازگار با استخوان، بخشی از برنامه های درسی معمول دانشکده های پزشکی و دندانپزشکی است.

زمان پیدایش کاشت دندان